Backpacken – Reismeneer

Groeten uit…

Reismeneer — Sun, 26 Mar 2017 14:34:35 +0000

Groeten uit...

Iets langer dan een maand geleden liet ik jullie voor het laatst meegenieten van mijn avonturen in Zuid-Oost Azië. In de tussentijd is er weer veel gebeurd. Zoals bijvoorbeeld een langeafstandvlucht van 11.000 kilometer. Daarover zo meer

Maargoed, laten we bij het begin beginnen. 24 februari schreef ik vanuit Yogyakarta dat ik samen met Julian, uit Duitsland, door Java reisde. Op 26 februari reisden we per trein door naar Malang. Evenals in de rest van Java troffen we hier, buiten onszelf natuurlijk, geen Westerse toeristen aan.

In Malang huurden we brommertjes om de volgende dag vroeg naar de Bromo vulkaan te rijden. Diep in de nacht vertrokken we om vervolgens nog net op tijd de ochtendzon over de vulkaan te zien schijnen.

De volgende dag zijn we naar de Tumpak Sewu waterval gereden. Een lange tocht maar zeker de moeite waard! Een local in Yogyakarta raadde ons aan hierheen te gaan. De waterval is (nog) niet in reisgidsen te vinden en we waren dan ook de enige toeristen aldaar. Tot mijn verbazing, aangezien dit toch wel de meest gave waterval was die ik in de afgelopen maanden gezien heb. Eigenlijk betreft het een dal gevuld met watervallen, met achter sommige watervallen een grot.

Na Yogyakarta kregen we van een local een lift naar Surabaya. Julian vloog daarvandaan direct door naar Lombok. Ik bleef nog een extra dag. In Surabaya was niet bijzonder veel te doen. Gelukkig werd dat goedgemaakt toen ik door een vriendelijke familie als gast ontvangen werd. Voor beide partijen een unieke ervaring.

Op 3 maart vloog ik door naar Bali. Aangekomen in Seminyak voelde ik me diep ongelukkig. Waar ik op Java nog het gevoel had het authentieke Indonesië te kunnen ervaren, was ik nu in een stuk Indonesië terechtgekomen dat al haar trots verloren had aan strandtoerisme. Gelukkig werd het beter toen ik doorreisde naar Ubud.

In tegenstelling tot de rest van Indonesië is Bali voornamelijk Hindoeïstisch. Dat zie je gemakkelijk terug in de vele tempels, de architectuur, de klederdracht en de offer schaaltjes die je vrijwel overal ziet staan

Na Bali ben ik doorgereisd naar Gili Trawangan om te duiken en te snorkelen. Na Gili T. ben ik direct doorgereisd naar Nusa Lembongan. Opnieuw om te snorkelen. Het unieke aan snorkelen nabij Nusa Lembongan is het feit dat hier manta’s rondzwemmen. Vrij onschuldige dieren maar enorm gaaf om te zien. Niet om aan te raken, uiteraard.

Op 17 maart vertrok ik vanaf Bali naar Singapore. Hier spendeerde ik mijn laatste twee dagen in Zuid-Oost Azië. Mijn laatste uitstapje was een bezoek aan het MacRitchie Park

Op 19 maart stapte ik voor de zevende keer in vier maanden in het vliegtuig. Dit keer voor een rechtstreekse vlucht naar… *tromgeroffel*

… Amsterdam! Na een reis van vier maanden vond ik het mooi geweest en was het tijd om weer naar huis te gaan. Met een voldaan gevoel kijk ik terug op de afgelopen vier maanden en verheug ik me alweer op de volgende reis. Voor nu heb ik echter even genoeg van het leven uit een rugzak en weer zin in alles dat in Nederland te ondernemen valt (en dat bakje kwark in de ochtend, uiteraard)!

Bedankt voor het lezen allemaal, en wellicht tot snel!

Bangkok – Kuala Lumpur – Java

Reismeneer — Fri, 24 Feb 2017 05:54:16 +0000

Bangkok – Kuala Lumpur – Java

**Edit: Goede internet verbinding gevonden! Foto’s bijgevoegd

*Deze keer geen foto’s. Volgende keer waarschijnlijk ook niet. Waarom niet? Omdat het uploaden van foto’s vanaf een camera naar WordPress op een smartphone een bijzonder frustrerend proces is, zeker met de prehistorische internetverbindingen waar ik hier regelmatig mee te maken heb. Jammer wel, want ik stop graag moeite in het maken van een mooie foto en deel deze vervolgens graag. Daarnaast zeggen foto’s vaak meer dan een hele lap tekst (zo leert ons het alom bekende spreekwoord: “foto’s zeggen vaak meer dan een hele lap tekst”). Nu op naar m’n blog!

Ben ik weer!

Op 4 februari schreef ik voor het laatst vanuit Bangkok. Drie dagen later zou ik in deze stad mijn laatste verstandskies laten verwijderen omdat ook deze klachten gaf. De laatste keer dat ik hier een verstandskies liet trekken beviel me relatief goed en daarom besloot ik alles hetzelfde te doen. Zelfde stad, zelfde ziekenhuis, zelfde kaakchirurg en zelfde hotel. Opnieuw een prima ervaring, alleen was de ingreep dit keer iets heftiger. Dit had tot gevolg dat mijn hoofd gedurende een week, op zijn zachtst gezegd, een vrij asymmetrische vorm aannam.

14 februari vertrok mijn vlucht naar Kuala Lumpur, Maleisië. Tot die tijd ben ik in Bangkok gebleven. In totaal heb ik in de afgelopen drie maanden een kleine maand in Bangkok ‘gewoond’. Een unieke ervaring. Ik ga de stad en haar levendige dynamiek zeker missen. Helaas heb ik geen verstandskiezen meer dus die reden om terug te gaan is er niet.

Van Maleisië verwachtte ik niet heel veel en het is ook niet zo’n gangbaar land om te backpacken. Vandaar dat ik enkel op doorreis naar Indonesië drie dagen doorbracht in Kuala Lumpur. In deze dagen bezocht ik onder andere de beroemde Petronas torens, de Batu Caves en het Nationaal Museum.

Kuala Lumpur is een multiculturele stad. Waar ik zat woonden voornamelijk veel Indiërs. Hun aanwezigheid in Maleisië is ten eerste te verklaren door prekoloniale banden die Maleisië had met India. Ten tweede doordat, nadat Portugal en Nederland Maleisië als kolonie over moesten geven aan de Britten, de Britten Indische arbeiders naar Maleisië brachten. In de drie dagen dat ik hier was heb ik dus voornamelijk Indisch gegeten. Zoals het hoort met blote handen en zonder bestek. Werkelijk heerlijk al die Indische gerechten! Al wordt het dagelijks terugkerende ‘mindful kwartiertje’ er een stuk minder mindful van..

Mijn drie hele dagen in Kuala Lumpur lieten me zien hoe rijk en divers de geschiedenis en cultuur van Maleisië eigenlijk is. Dit is een land waar ik zeker nog een keer naartoe wil om het helemaal te bekijken. Waarom ik dan niet langer gebleven ben? Omdat ik een uitreisbewijs nodig had en ik er, naast Kuala Lumpur, in eerste instantie niet teveel van verwachtte. Mijn volgende vlucht stond daarom geboekt voor 18 februari.

18 februari vloog ik door naar Jakarta, Indonesië. De sporen van het koloniale verleden zijn in Indonesië duidelijk terug te vinden. Gebouwen, straatnamen en met geluk af en toe een praatje in het Nederlands met een local die de taal van zijn overgrootouders heeft geleerd. Ook de lokale taal, het Bahasa Indonesia, bevat duidelijke sporen van de Nederlandse taal. Raad maar eens wat bijvoorbeeld de woorden ‘bagasi’, ‘handuk’, ‘kopling’ en ‘asbak’ betekenen.

In de afgelopen dagen ben ik samen met de Duitse Julian vanuit Jakarta via Bandung naar Jogjakarta gereisd. De mensen in Indonesië zijn uitzonderlijk vriendelijk en willen, om redenen die me nog niet geheel duidelijk zijn, allemaal met Westers uitziende mensen op de foto. Er vormt zich letterlijk een rij van wachtenden wanneer je in een drukke plaats akkoord gaat met het nemen van één foto.

Waarschijnlijk reizen we morgenavond door naar Malang. Vanaf hier bekijken we hoe we het best de vulkaan Bromo kunnen bereiken om deze vervolgens te beklimmen. Best een uitdaging aangezien de zon hier over een paar dagen (en dagelijks bijna) het zenit bereikt en het overdag dus bloedheet is. Daarnaast is het regenseizoen hier nog niet afgelopen waardoor het behoorlijk klam kan worden (relatieve luchtvochtigheid 80 t/m 99 %). Ondanks dat is het op Java fantastisch en weer compleet anders dan de andere plaatsen die ik tot nog toe bezocht heb!

Chúc Mừng Năm Mới!

Reismeneer — Sat, 04 Feb 2017 07:03:56 +0000

Chúc Mừng Năm Mới!

Chúc Mừng Năm Mới! Oftewel: Gelukkig Nieuwjaar! Beetje laat zeg je? Niet in Vietnam. Hier is het nieuwe jaar, het jaar van de haan, nog maar net begonnen. Het Vietnamese nieuwjaar wordt gevierd tijdens ‘Tet’ (waar ook het Tet-offensief naar vernoemd is). Ik raad sterk af om rond deze periode in Vietnam te zijn. Tet is een familie gebeuren dus men reist hier massaal naar familie. De wegen en attracties zijn chaotisch druk, winkels en restaurants sluiten hun deuren en prijzen schieten omhoog. En dat minstens voor een week..

Enfin, terug naar 18 januari. Mijn motor was net kapot gegaan in Da Lat en daarom moest ik per bus verder. De 19e reisde ik door naar Nha Trang waar ik savonds aankwam. Naast een snorkeltour en zwemmen tussen metershoge golven heb ik in Nha Trang weinig gedaan en is er eigenlijk ook weinig te doen. Het hostel en de mensen daar maakten veel goed. Samen met zeven andere solo-reizigers reisde ik de 21e per nachtbus weer door naar Hoi An.

Hoi An is een relatief kleine stad aan de kust van Vietnam. Het oude centrum is sinds 1999 Werelderfgoed, en terecht. Pittoreske straatjes, unieke architectuur en lampionnen die savonds de straten verlichten geven de binnenstad een authentieke sfeer. Samen met de Friese Sander ben ik de hele stad en de omgeving doorgefietst. De omgeving is al net zo mooi als de stad zelf.

De 24e zou ik doorreizen naar Hue. De ‘Street-food-tour’ die ik de avond ervoor deed gooide echter roet in het eten. Voedselvergiftiging nummer twee was aan. Dit keer maar voor een avond en een dag. Ik bleef dus nog maar wat langer en de 26e fietste ik weer vrolijk door Hoi An met een nieuw groepje medereizigers.

De 27e reisde ik dan toch echt door richting Hue. In Hoi An huurde ik een motor. Mijn spullen werden naar Hue gebracht en ik moest er zelf heen rijden, via de Hai Van Pass. Enorme aanrader want de route is erg gaaf om te rijden! Vraag maar aan Jeremy Clarkson, die hem met zijn collega’s reed voor het programma Top Gear. Onderweg maakte ik een stop bij de Marble Mountains.

In Hue Ben ik op de fiets op zoek gegaan naar een verlaten waterpark dat in de buurt zou liggen. Ik hoorde hierover van een andere reiziger. De surrealistische sfeer en bizarre stilte in het park waren erg tof om mee te maken. De krokodillen waren vorig jaar gelukkig uit het zwembad gehaald. Na deze toffe ervaring ben ik ervan overtuigd dat ik bij terugkomst in Nederland een bezoek moet brengen aan het Land Van Ooit.

De 28e, Nieuwjaarsdag in Vietnam, vloog ik naar Hanoi. Vanaf hier heb ik Halong Bay en Ninh Binh bezocht. Halong Bay is een van de zeven natuurwonderen die de wereld telt. Daarbij wordt Ninh Binh ookwel ‘Halong Bay op het land’ genoemd. Beide dus erg indrukwekkend!!

Na enige rondzwervingen in en rondom Hanoi vond ik het mooi geweest en was ik klaar om een ander land te gaan verkennen. Desalniettemin vond ik Vietnam een prachtig land! De natuur was schitterend, de mensen vriendelijk en het eten heerlijk. Ik kom zeker terug!

Gisteren vloog ik terug naar Bangkok omdat ik op de 7e een bezoekje breng aan mijn oude vriend de kaakchirurg in Bangkok Hospital. De laatste verstandskies die ik heb wil ook naar buiten en blijkt, nadat ik hier in Vietnam een foto van heb laten maken, ook volledig scheef te liggen. D’r uit met dat ding! Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet goed. Waarschijnlijk ga ik richting Maleisië, Kuala Lumpur. Tot die tijd geniet ik weer even van Thailand. Ik heb de mensen en het heerlijke eten hier oprecht gemist. Vooral de Pad See Ew en de Khao Neeo Mamuang (ookwel Mango sticky rice genoemd). Misschien wel meer dan mijn Nederlandse bakkie kwark in de ochtend…

Van Cambodja naar Vietnam

Reismeneer — Wed, 18 Jan 2017 10:01:35 +0000

Van cambodja naar vietnam

Precies twee maanden! Zolang ben ik intussen onafgebroken bezig met het verkennen van Zuidoost-Azie. Of ik Nederland mis? Noooouu, neu! Alleen een bakkie kwark in de ochtend zou wel lekker zijn. Verder heb ik het hier nog steeds ontzettend naar m’n zin!

De laatste keer dat ik schreef zat ik in Sianoukville. De volgende dag ging ik met de boot naar het eiland Koh Rong Samloen. In tegenstelling tot Koh Tao waar ik eerder was is Koh Rong Samloen nog niet echt ontdekt in de toeristenwereld. Dit maakt het eiland interessant doordat je hier meemaakt welke ontwikkeling o.a. Koh Tao heeft doorlopen. Over twintig jaar is het hier waarschijnlijk net zo toeristisch als de Thaise eilanden nu. Nu staat het nog vol met mangrove, zijn er geen wegen en wordt elektriciteit voor het ‘backpackers resort’ waar ik was opgewekt met een aggregraat dat s’nachts uitgezet wordt.

Het eiland heeft een unieke sfeer. Maar na twee nachten vond ik het wel weer mooi geweest. Zeker omdat het leven er relatief duur was.

Vanaf Koh Rong Samloen ben ik dezelfde dag doorgegaan naar Ho Chi Minh. Een busreis van 14 uur…

Na 14 uur was ik dan eindelijk waar ik moest zijn: Ho Chi Minh City (HCMC), ook wel bekend als Saigon (zoals het heette voor het einde van de Vietnamoorlog). Deze stad is weer totaal anders dan de andere steden die ik tot nog toe bezocht heb. De sfeer is er heerlijk, en het eten trouwens ook! De lucht die je inademd is daarentegen minder lekker aangezien de straten gevuld zijn met motorscooters. In totaal waren er vorig jaar 7.4 miljoen geregistreerd in de stad. Een feest als je de straat over wilt steken aangezien de stroom van scooters constant is. De straat oversteken voelt daardoor alsof je tussen een school vissen door loopt.

In de dagen dat ik in HCMC was bezocht ik het War Remnants Museum en de Cu Chi tunnels. Aanraders. Ik schrijf er alleen even niets over omdat ik dan voorlopig niet uitgeschreven raak. Voor de geïnteresseerden raad ik aan om ‘Apocalypse Now’, ‘Platoon’ en ‘Full Metal Jacket’ te kijken. Dat raad ik ook die minder pacifistische meneer aan die me vertelde dat het enige mooie aan de Cu Chi tunnels de schietbaan was die erbij zat.

Verder heb ik in HCMH een pracht van een brommer (eigenlijk een motor, maar hij gaat niet heel rap) gekocht bij een voormalig Vietcong-strijder. Op 16 januari ben op hiermee langs de kust naar Mui Ne, een badplaats, gereisd. Mui Ne heeft behoorlijk veel weg van een Russische enclave. Vrijwel alle toeristen zijn Russisch en alles is vertaald in het Russisch.

De dag erna ben ik doorgereden naar Da Lat. Prachtige route! Onderweg heb ik een stop gemaakt bij de Datanla waterval. Toen ik daar weg wilde rijden startte m’n brommert zeer moeizaam. Savonds starten hij helemaal niet meer. Pracht van een aankoop. Op naar de garage ermee

Nadat ik bij het hostel gearriveerd was heb ik savonds, afgezien van aanschuiven bij het gezamenlijk ‘familiediner’, weinig gedaan. Het is hier s’nachts namelijk r-r-r-relatief koud. En of Bert van Leeuwen er ook was? Nee…

De volgende dag ben ik met de benenwagen Da Lat wezen verkennen. Allereerst het ‘Crazy House’. Dit is een nog lopend project van een Russisch architect dat gefinancieerd wordt door het open te stellen voor toeristen. Ook wordt het gebruikt als hotel.

Na het ‘Crazy House’ ben ik richting de ‘Flower Garden’ gelopen. Onderweg viel me op hoe mooi Da Lat eigenlijk is. En hoe ik de sfeer die er hangt nooit had verwacht in Vietnam!

Aan het einde van de dag ben ik maar eens gaan kijken hoe het met m’n brommert was. De zuiger zou vervangen moeten worden wat me best veel geld zou kosten. Met behulp van de mensen in m’n hostel heb ik ‘m maar weer verkocht. De onderhandeling kwam aan op om en om een bedrag op een papiertje schrijven tot de vriendelijke Vietnamees tegenover mij stopte met lachen en akkoord was met de prijs. Morgen pak ik gewoon weer de bus. Nu richting Nha Trang. Zonder de vrijheid om halverwege te stoppen en te genieten van de omgeving. Toch jammer, maar het was mooi zolang het duurde!

Bewogen Cambodja

Reismeneer — Sun, 08 Jan 2017 14:14:21 +0000

Bewogen Cambodja

Na een week in Bangkok rondhangen om te genezen van m’n net verwijderde kies begon de reislust alweer te kriebelen. Het was tijd om naar Cambodja te gaan.

28 december is het dan eindelijk zover. In de ochtend word ik opgehaald en naar de bus gebracht. Deze brengt me op zijn beurt naar Siem Reap in Cambodja. De busreis duurt zo’n acht uur, waarvan ik twee uur stilsta bij de grensovergang. Na twee uur wachten en €40 voor een visum betaald te hebben rijden we met de bus verder.

Eenmaal de grens overgestoken was het me al snel duidelijk, ik was in een derdewereldland aangekomen. Zeker savonds, toen we aankwamen in Siem Reap, viel op dat straatverlichting vaker niet dan wel aanwezig is. Ook vind je overal langs de straat afval. Van kleine hoopjes tot hoge bergen.

Bij aankomst in een donker Siem Reap was het nog zaak dat ik naar mijn hostel kwam. Een goed Engels sprekende Cambodjan kon me in zijn tuktuk naar mijn hostel brengen. Bij hem kon ik ook een tuktuk naar Angkor Wat voor de volgende dag boeken. Dat leek me prima. De prijs was niet te hoog en de gids Engelstalig. Om 4:45 werd ik de volgende dag opgepikt om dit tempelcomplex samen met de rest van Angkor te gaan bekijken. Waarom zo vroeg? Omdat bij Angkor Wat de zon heel mooi op zou komen en het daarom het startpunt is van iedere tour door Angkor, de hoofdstad van het Khmerrijk dat bestond van de 9e tot de 15e eeuw. De man die me oppikte was echter niet de goed Engels sprekende man die ik gisteravond sprak, maar zijn zogenaamde broer. Jaja.. De tour was desalniettemin interessant, maar zonder Engelstalige gids miste ik toch heel wat van de context waarin de verschillende gebouwen ooit functioneerden. Ook was de Angkor Wat Sunrise echt enorm toeristisch.

Na ongeveer de helft van Angkor gezien te hebben vond mijn gids het welletjes geweest en bracht hij me terug naar m’n hostel. Ik haalde wat eten in Siem Reap, zwom een rondje in het zwembad, dronk een biertje, ging douchen en werd vervolgens bijzonder beroerd. Mijn eerste voedselvergiftiging in Zuidoost Azië was aan. Bij een vriendelijk vrouwtje had ik een smoothie gehaald waar waarschijnlijk, naar lokale gewoonte, ei doorheen is gegaan. Het laatste slokje was dan ook ontzetten slijmerig. Iets te sterk voor mijn maag helaas. Van 29 december tot en met 4 januari heb ik geslapen, niks gegeten en me vooral beroerd gevoeld. Ook de jaarwisseling is volledig langs me heen gegaan, afgezien van het Bachusfeest dat op mijn slaapzaal voor zestien man werd afgesloten met her en der wild gehijg, luid gekreun en vooral veel kots. Lang leve backpacken met een budget en hostels van €3,- per nacht! Op 5 januari was ik weer fit genoeg om verder te kunnen reizen naar Phnom Penh.

Voordat ik me zou verdiepen in de Khmer Rouge genocide wilde ik meer zien van Phnom Penh. Om te beginnen heb ik op 6 januari wat door Phnom Penh gelopen en o.a. het National Museum bezocht. Mijn conclusie: best een stinkstad. Hoewel het er op sommige plekken best mooi uit ziet, is het gewoon allemaal net niet wat het moet zijn.

De volgende dag was het tijd om Choeung EK (Killing Fields) en Tuol Sleng (S21-museum) te bezoeken. Wat dit is? Nou, in a nutshell: toen de Vietnamoorlog zich uitbreidde werd hard opgetreden tegen de Vietcong (Vietnam) en de Rode Khmer (Cambodja). Voornamelijk Amerika gooide lustig bommen op het platteland van Cambodja om het communisme tegen te houden. Dit alles mocht niet baten en maakte de Rode Khmer juist sterker doordat ze meer steun kregen van de bevolking die leed onder de bombardementen. Op 17 april 1975 won de Rode Khmer de burgeroorlog die in Cambodja aan de gang was en liepen ze Phnom Penh binnen. De bevolking was blij, want de oorlog was over, Phnom Penh was bevrijd. Pol Pot, de leider van de Rode Khmer werd dictator van Cambodja. Hij wilde de glorie van het oude Cambodja weer herstellen vanuit de beginselen van een agrarische samenleving. Drie uur na het bevrijden van Phnom Penh werd de stad ontruimd. Alle bewoners, sterk en zwak, jong en oud, zwanger en kreupel, moesten de stad uit lopen richting het platteland waar ze gedwongen arbeid moesten doen. Nieuwe mensen, ook wel 17 april mensen genoemd, waren mensen die in de stad waren opgegroeid en intellectueel waren. Deze mensen werden systematisch uitgeroeid, slechts een bril dragen was voldoende. Pol Pot wilde alleen oude mensen, mensen die op het platteland waren opgegroeid en daar werkten.

Ik begon bij het S21- museum. Deze school werd door de Khmer Rouge omgebouwd tot gevangenis waar gevangenen hels behandeld werden. De balkons werden afgeschermd met prikkeldraad nadat een gevangene zelfmoord had gepleegd door naar beneden te springen. Dood gaan was een ontnomen recht geworden.

Vanuit S21 werden gevangenen naar Choeung Ek, ook wel The Killing Fields genoemd, gebracht om geëxecuteerd te worden. Tussen 1974 en 1979 zijn hier minstens 20.000 mensen omgebracht. Slechts zeven personen overleefden S21.

Deze dag was bijzonder aangrijpend. Ik ben zelf al niet in staat de gruwel van deze (of enige andere) genocide te bevatten, laat staan dit over te kunnen brengen in een blog.

Na Choeung Ek werden ik en mijn reisgezelschap terugbracht naar het hostel waar ik mijn reis naar Koh Rong Samloen heb voorbereid. Inmiddels zit ik in Sianoukville en morgen pak ik de boot naar Koh Rong Samloen. Een eiland zonder wegen en elektriciteit, zolang het nog duurt..

Relaxed, relaxter, kaakchirurg

Reismeneer — Mon, 26 Dec 2016 13:43:11 +0000

Relaxed, relaxter, kaakchirurg

Leeft ie nog? Jazekersss. En met iedere nieuwe blog een beetje meer dan ooit.

14 december was onze laatste dag in Chiang Mai voordat we de volgende dag naar Pai zouden afreizen. Nog even genieten van deze stad dus. Samen met Antonio uit ons hostel reden we op onze scootertjes richting Chiang Mai Grand Canyon. Een met water volgelopen afgedankte steengroeve. Hier was het mogelijk om zo’n 8 meter naar beneden te springen het water in. Leuk voor de daredevils en de kuddedieren die daar bij willen horen, maar bij nadere inspectie iets te extreem voor mij. Teruggekomen bij het hostel werd ons verteld dat het park net weer open is aangezien recent de vierde op rij levenloos uit het water werd gehengeld. Oeps..

Enfin, op naar Pai. De volgende dag pakten we een minibusje naar dit heerlijke stadje in het Noordwesten van Thailand. Met voor de zekerheid een brokje dimenhydraat achter de kiezen begonnen we onze twee uur lange reis over de ‘weg van de 762 bochten’.

Aangekomen in Pai waren we er al snel achter dat dit een heerlijk relaxed hippiestadje is. We huurden een scooter en reden naar ons ‘resort’.

De volgende dag begonnen we met het verkennen van de omgeving. We besloten richting de Lod Cave te rijden wat een heer-lijk ritje was. Je komt bijna niemand tegen en je rijdt van het enige bochtje het andere in. Trek wel een trui aan want het wordt vies koud bovenop de berg.

De volgende dag hadden we weer een vol programma. Hot Springs, WWII memorial Bridge en Pai Canyon. Ook Pai Canyon was weer een avontuur waar ik peentjes scheet, maar pas nadat ik overmoedig het hele park was doorgelopen. Na een afdaling van zeker vier meter moest ik ook weer naar boven en ik had geen idee hoe. Toch gelukt. Doodsangsten. Ook nu hoorde ik achteraf pas dat er recent een jongedame naar beneden was gekukeld. The price of freedom.

Genoeg te zien dus in Pai. Ook onze vierde dag was weer goed gevuld. White Buddha, Pam Bok waterval en Bamboo Bridge. Het mooie van Pam Bok is dat je onder deze waterval kan zwemmen. IJSKOUD! Maar wel supervet.

Savonds probeerden we met een groepje Nederlanders in Pai te gaan stappen. Zonder succes aangezien het uitgaansleven in Pai niet bepaald bruisend is.

Op onze laatste dag in Pai reden we nog wat rond op onze scootertjes alvorens we rond het middaguur terug naar Chiang Mai werden gebracht. Dit keer geen brokje dimenhydraat in m’n keelgat, maar wel bijna een brokje uit m’n keelgaatje de bus in. Kotsmisselijk werd ik van al die bochten en ik was dan ook blij dat we weer in Chiang Mai waren

In Chiang Mai hebben we nog een paar dagen besteed aan, voornamelijk, eten. Het hostel waar we in zaten kostte €3,- per nacht. Prima! Ware het niet dat de groep continu uitsloeg tijdens het douchen (elektrische boiler) en… mijn slippers er gejat werden. Gelukkig kreeg ik een nieuw paar van het hostel. Jeej.

Na deze dagen pakten we weer een nachttrein die ons terugbracht naar Bangkok.

We waren natuurlijk in Bangkok omdat ik mijn kies zou laten verwijderen. Omdat ik ervan uitging dat ik hier nogal last van zou krijgen had ik voor een vriendelijke prijs een hotel geboekt. Toch was ik erg benieuwd hoe het er nou echt uit zou zien in vergelijking met de foto\’s die ik had gezien. Snel kijken dus.

Uit het bovenstaande mag blijken dat ik klaar was voor de ingreep. Kees bleef nog twee dagen in Bangkok voor de ondersteuning dus de volgende dag (23 december) spraken we af in Bangkok Hospital. We waren een uur te vroeg maar desondanks kon ik gelijk terecht. Mijn bloeddruk en lichaamstemperatuur werden opgemeten en vervolgens werd ik naar de chirurg gebracht. Nadat met een grote zilveren spuit de verdoving was aangebracht ging mijn Thaise vriend aan de slag. Even hechten en het was klaar.

Na een paar dagen met ijsblokjes tegen me hoofd te hebben gezeten voel ik me weer kiplekker. Het viel allemaal mee en ik zou het zo weer doen in Bangkok! Wie weet, want ik heb er nog eentje ;p

Ik voel me zo goed dat ik mijn reis naar Cambodja alweer gepland heb. Over twee dagen vertrek ik met de bus naar Siem Reap om het land van Angkor Wat, Happy Pizzas, en helaas… de Khmer Rouge te bezoeken. Ik heb enorm veel zin om dit land te bezoeken, haar geschiedenis te ontdekken en haar veerkrachtige bevolking te gaan leren kennen!

Op naar het Noorden

Reismeneer — Tue, 13 Dec 2016 15:04:20 +0000

Op naar het noorden

Vorige keer, op 5 december, Sinterklaasavond, zat ik urenlang op de bus te wachten. Geen heerlijk avondje. Ook geen heerlijk nachtje overigens. Hoewel ik twee stoelen tot mijn beschikking had was het erg beroerd slapen.

Bij aankomst in Bangkok heb ik een taxi aangehouden en ben ik direct naar het hostel gegaan. Wellicht heb je het idee dat het hier beter is om een tuktuk te nemen maar niks is minder waar. Tuktuk bestuurders staan erom bekend toeristen op te lichten en verschillen daarnaast niet eens zo heel veel in prijs van de taxi. Taxi\’s kennen een starttarief van 35 baht en een gemiddeld ritje kost je uiteindelijk zo\’n 70 baht, ongeveer €2,-. Daar kun je niet voor tobben. Wel is het belangrijk erop toe te zien dat de meter inderdaad aangezet wordt en spreek geen prijs van tevoren af, zo wordt je als toerist namelijk hoe dan ook opgelicht.

Na te hebben ingecheckt ben ik naar de Vietnamese ambassade gereisd, dit keer deels met de taxi, en deels met de skytrain (soort bovengrondse metro) omdat het verkeer nogal eens vaststaat in Bangkok.

Bij de Vietnamese ambassade heb ik mijn visum geregeld die begin van het nieuwe jaar ingaat en voor 3 maanden geldig is. ‘4000 baht please, Sir’. Met een lege portemonnee liep ik weer naar buiten. Over vier dagen zou ik mijn paspoort met visum weer op kunnen halen.

Savonds ben ik met een groepje toffe medereizigers het nachtleven van Bangkok wezen verkennen. Wat begon met relaxed vruchtenshakes drinken op Khao San Road werd uiteindelijk een licht shockerende ervaring elders in de stad. Oh Bangkok…

De volgende dag zou Kees in Bangkok landen. Mijn Cambodjaanse vrind Rake werd met behoorlijke koppijn wakker dus besloten we een kijkje te nemen in een van de vele massagesalons die Bangkok kent. Op de terugweg wilden we ijs halen maar dat wordt hier blijkbaar voornamelijk op brood geserveerd. Taaaamelijk ranzig dunkt me, ik hoef geen ijs meer.

Terug in het hostel bleek Kees al gearriveerd te zijn. Na Savonds opnieuw te gaan stappen doen we de komende drie dagen vrij weinig noemenswaardigs (wat af en toe best relaxed is), behalve dat ik mijn paspoort ophaal bij de ambassade. Op de terugweg hiervan sta ik met de taxichauffeur vast bij Royal Palace. De nieuwe koning gaat een rondje rijden en heeft de halve stad afgezet. Na een uur lang met de taxichauffeur bananenballen gegeten te hebben, over Nederlands voetbal te moeten praten (waar ik geen bal vanaf weet, no pun intended), en in een glimp de nieuwe koning gezien te hebben kom ik eindelijk weer terug bij het hostel.

De volgende dag willen Kees en ik via Ayuthaya naar Chiang Mai reizen. Maar niet voordat… ik langs ga bij Bangkok Hospital om een afspraak te maken. De verstandskies waar ik enkele weken geleden over schreef weet zich niet te gedragen en moet eruit. In het hospitaal vroeg ik wat de kosten zijn en of er een wachtlijst is. Die laatste vraag begrepen ze niet. Toen ik besloot om dan maar gewoon een afspraak te maken vroeg de receptioniste of ik vanmiddag tijd had. ‘Wachtlijst’ voor het chirurgisch verwijderen van een vestandskies is hier dus een onbekend concept. Omdat dezelfde dag mij iets te snel was besloot ik een afspraak te maken voor 23-12. Volgens familie zou hij \’eruit gezaagd\’ worden, of ‘slaan ze hem daar met een kokosnoot uit je bek\’. Maar op het eerste gezicht zag het hospitaal er zelfs voor Westerse begrippen heel goed uit (helaas vergeten een fotootje te maken). Dat dit een hardhandige Thaise massage wordt is echter onontkoombaar.

Op naar Ayuthaya. Na voor 15 baht (nog geen €0,50) pp twee uur in de trein te hebben gezeten arriveren we in Ayuthaya. De historische stad staat op de UNESCO werelderfgoedlijst, even kijken dus. 400 jaar geleden was deze stad het centrum van Thailand en stond ze bekend om haar handel. Ook de V.O.C. had hier handelsposten. Totdat de Birmezen de stad binnenvielen en alles kapot sloopten.

Na het bezichtigen van deze schitterende monumenten pakten we de nachttrein naar Chiang Mai. De afgelopen dagen hebben we hier de zondagse nachtmarkt, de natuur, en de vele ‘wat’s (tempels) bezocht. Hoewel Chiang Mai een behoorlijk grote stad is, is er naast stad bekijken ook veel te doen voor de wandelaar en de natuurliefhebber. De beestjes die ik in Khao Sok door de regen niet zag, liepen hier in de bossen in grote getalen rond.

Morgen is onze laatste dag in Chiang Mai. Hierna reizen we door naar Pai. Een plek die bekend staat om het hoge hippie gehalte en de gemoedelijke sfeer. Klinkt goed! Tot die tijd scooteren we nog even door het levensgevaarlijke en chaotische Thaise verkeer.

Welcome to the jungle

Reismeneer — Mon, 05 Dec 2016 10:33:01 +0000

Welcome to the jungle

Ben ik weer! Op 27/11 schreef ik dat ik de volgende dag zou beginnen met mijn SSI Advanced Adventurer duiklessen. Omdat dit plan vrij plotseling op was komen zetten en ik mijn verblijf niet op tijd had verlengd moest ik helaas verhuizen naar een ander hostel.

Op 28/11 startte ik samen met instructeur Phil en divebuddy Felix met de nodige theorie. Rond het middaguur gingen we het water in om een navigatie- en een buoyancy control duik te doen. Het aantrekken van mijn wetsuit was hierbij het hoogtepunt. De vorige dag was ik namelijk VIES hard verbrand nadat ik de hele dag op een boot/snorkelend in het water gezeten had (pro-tip: Wear, sunscreen!)

Instructeur Phil was erg tevreden over onze duikkunsten. De volgende dag moest ik nog drie duiken doen en dan zou ik mijn Advanced brevet binnen hebben. De wrakduik en diepteduik (30 meter) waren erg gaaf en gingen lekker. Het fenomeen Nitrogen Narcosis (waarbij je lichaam door de enorme druk zoveel stikstof bevat dat je je dronken gaat voelen en uiteindelijk in coma kan raken) kreeg gelukkig geen vat op ons. De nachtduik ging echter iets minder soepel. Tijdens de afdaling wilde ik het bandje van mijn duikmasker verstellen. Deze schoot daarbij los waardoor mijn masker afgleed. Plotseling moest ik alles tegelijk doen. Zorgen dat ik niet te snel afdaalde (je draagt lood), mijn oren klaren, mijn masker klaren en tegen mijn gezicht houden, mijn buddy waarschuwen. En dat alles in het aardedonker. Chaos. Nadat ik op de bodem van masker had geruild met mijn instructeur en hij het bandje terug had geplaatst konden we rustig verder duiken. Na deze stresstest was ik meer dan geslaagd voor dit brevet. Feest!

Nu ik twee duikbrevetten binnen had vond ik het tijd om door te reizen. De volgende dag zou ik met de nachtboot naar Surat Thani reizen. Daarvandaan vertrekt namelijk een bus richting Khao Sok. Omdat ik nog één dag te vullen had besloot ik om te voet naar de Sky Bar te gaan. Een tocht die ik enigszins onderschat had, maar zeker de moeite waard was. Halverwege kwam ik bij een uitkijkpunt waar een verdacht vriendelijke Thai me wiet probeerde te verkopen. Ik heb hem vriendelijk bedankt aangezien ik me inmiddels al tamelijk ‘high’ voelde.

Echter moest ik nog een stukje. Koh Tao weet wel hoe het geld uit z\’n toeristen kan kloppen. Bij ieder uitkijkpunt moest ik wat kopen of toegang betalen. Maar ook dat was de moeite waard. Zeker bij de Sky Bar waar ze een hangmatje voor me hadden opgehangen.

Terug bij het hostel heb ik de laatste uurtjes wachten gespendeerd aan outdoor fitness met Tom die vrijwel dagelijks bij mijn hostel kwam om daar te trainen. Hij woont inmiddels al twee maanden op Koh Tao omdat hij daar z’n Divemaster volgt. Iets waar ik inmiddels ook sterk over na zit te denken, zeker aangezien Koh Tao een erg toffe Duikerscommunity kent. Enfin, eerst maar eens richting Khao Sok. Om 20:00 kwam er een jeep voorrijden om me naar de haven te brengen.

De volgende ochtend kwam ik aan in Surat Thani. Samen met nog 7 andere mensen en hun bagage werd ik achterin een minibusje gepropt en naar de bushalte gebracht. Daar moest ik nog een uur wachten voordat ik verder kon naar Khao Sok. Na nog twee uur in de bus werd ik in een regenachtig middle of nowhere afgezet.

De volgende dag begon ik aan de tweedaagse hike door Khao Sok National Park. Het regende nog steeds. Met een busje werden we naar de ingang van het park gebracht. Hier stapten we op de longboat richting ons verblijf.

Na de lunch begon de werkelijk hike. Mijn schoenen en sokken kon ik gelukkig aardig droog houden. Totdat..

Door de regen zaten alle beesten goed verstopt en moest de avond-hike worden afgelast. Balen…

Toen de avond begon te vallen werd echter duidelijk dat er heel wat beesten in deze jungle wonen. Insecten van ongekend formaat vlogen ons om de oren en het geluid van cicaden (en mensen in pure paniek) was op momenten oorverdovend. Om 23:00 ging al het licht uit en werd het tijd om te gaan slapen. Eigenlijk had ik daar maar weinig behoefte aan gezien de hut waarschijnlijk ook vol zat met beesten..

De volgende dag werd ik om 6.00 wakker bij het geluid van regen om snel daarna te beginnen aan de volgende hike. Doordat het nog steeds regende ontbraken de bekende junglegeluiden in de ochtend. Opnieuw balen.

Tijdens de hike liepen we een heuvel op om ergens halverwege een grot in te gaan. Hier binnen regende het niet en dus troffen we daar genoeg beestjes aan. Goed uitkijken waar je loopt dus…

Na de hike kregen we lunch om vervolgens weer met de boot het park uit te gaan. Tijdens dit laatste boottochtje zagen we hoog boven ons Gibbons door de bomen slingeren. Gelukkig maar anders was Kao Sok echt een grote teleurstelling geweest.

De volgende dag, waarop ik dit schrijf, reis ik naar Bangkok. Daar heb ik afgesproken met Kees die door dit blog te lezen reislust heeft gekregen. Vanaf hier reis ik door naar Laos.

Om 15:30 zou ik worden opgepikt dus heb ik, aangezien het buiten opnieuw regende, de hele dag gespendeerd aan het kaartspelletje pesten met een groepje Nederlanders. Inmiddels ben ik gedropt op een verlaten bushalte in opnieuw de middle of nowhere. Ik moet hier nog 4 uur (tot 20:30) zitten in mijn eentje en dan komt eindelijk de bus. Jay, wachten en chimpies eten!

Eat, sleep, swim, repeat.

Reismeneer — Sun, 27 Nov 2016 14:40:32 +0000

Eat, sleep, swim, repeat

Sa-wad-dee-krab, vriendjes en vriendinnetjes! Waar waren we ook weer gebleven? Oh ja Bangkok, waar ik net mijn voorbereidingen had getroffen om de volgende dag door te reizen naar Koh Tao. Laten we maar bij mijn vertrek uit Bangkok verder gaan dan.

Rond 20:00 vertrok de nachttrein naar Chumphon. Hier moest ik de volgende dag om 4:00 uitstappen, tussen de ratten twee uur lang wachten op de bus en het laatste stuk met de boot mee maar Koh Tao. De nachttrein beviel me prima! Genoeg ruimte om mijn spullen op te bergen en een goede airco aan boord. Tot mijn verbazing heel wat beter dan mijn ervaring in Kroatië vorig jaar. Daar zochten de uitlaatgassen van de trein s’nachts vrolijk hun weg naar binnen.

Eenmaal op Koh Tao aangekomen staan er allemaal Thai op je te wachten. Stuk voor stuk proberen ze je iets te verkopen, o.a. taxivervoer. Gelukkig had ik al contact opgenomen met mijn duikschool op Koh Tao welke gratis het vervoer naar mijn hostel regelde. Ik kon dus in een rechte lijn langs dit vreselijke ontvangstcomité lopen.

Vanaf mijn moment van aankomst op Koh Tao tot aan het moment dat ik dit schrijf heb ik eigenlijk continu grofweg hetzelfde patroon gevolgd. Ik eet heerlijk, ik ga het water in om te duiken/snorkelen/zwemmen in water van 29 graden en tot slot ga ik slapen, om vervolgens dit patroon te herhalen. Heerlijk!

Inmiddels zit ik al bijna een week op Koh Tao. Ik blijf nog even want nadat ik mijn Open Water duikbrevet heb gehaald, heb ik besloten om door te gaan met Open Water advanced. Deze start morgen en hiervoor ga ik o.a. een diepteduik, een wrakduik en een nachtduik doen.

Van mijn laatste duiklessen is trouwens een geinig filmpie gemaakt. Deze is hieronder te zien (wachtwoord: scuba)

Tot de volgende keer, ik ga nog een biertje halen en bijkomen van het schrijven van een blog op een smartphone

Acclimatiseren

Reismeneer — Sun, 20 Nov 2016 14:24:42 +0000

Acclimatiseren

Gestopt bij het inchecken op Schiphol hervat ik mijn verhaal bij het verlaten van het Nederlandse luchtruim.

Zo’n veertien uur lang was ik onderweg naar Bangkok, met na zes uur een overstap in Quatar. Een behoorlijk lange zit, zeker als je geen oog dichtdoet in het vliegtuig. Gelukkig was ik dat leed snel vergeten toen ik met vierkante ogen (gratis films in het vliegtuig, heuj) landde in Bangkok.

Rond 14:00 lokale tijd pakte ik mijn tas van de bagageband om vervolgens direct naar mijn hostel te gaan. Ik bereikte het metrostation waar ik moest zijn, stapte naar buiten en kreeg daar een klap in het gezicht. Van het klimaat. Dag Hollandse winter, hallo levensgrote vlindertuin.

Het leven in Bangkok is op zoveel punten anders dat een cultuurshock niet te vermijden is. Een, in mijn geval, noemenswaardig feit is dat WC-papier hier niet door het toilet mag (evenals in Oost-Europa vaak het geval is). Met een zogenaamde ‘bum-gun’ maak je jezelf eerst schoon (de Thai gebruiken daarbij hun linkerhand om te schrobben), om je vervolgens met een papiertje af te drogen en dat in de prullenbak te gooien. Dat kan ik ook wel, dacht ik. Vol van vertrouwen legde ik aan, mikte, 3.. 2.. 1….. FLATS! De jarenlange ervaring die ik als kind met Super-Soakers heb opgedaan mocht niet baten. Mijn intentie om me over te geven aan de lokale tradities (afgezien van het gebruik van de linkerhand dan, ieuw) leidde tot een waterbad…

Enfin. Dan maar douchen. Dat mocht sowieso al wel na die lange vlucht. Al was dat douchen ook niet per se heel relaxed gezien het feit dat ik de douche moest delen met een kakkerlak.

Na het douchen kon ik gelijk doodop mn bed in. Het tijdverschil van +6 uur kwam me goed uit.

De volgende dag heb ik meegedaan met een negen uur durende fietstour door Bangkok. De organisatie die de Tour organiseerde is opgezet door de gelijknamige Nederlandse Co van Kessel. Deze tour ging expres niet langs alle hoogtepunten van Bangkok zodat we meer te zien kregen van het alledaagse Bangkok.

Een groot deel van de tocht liep langs het water. Langs dit water staan allemaal huisjes/krotjes en zie je mensen vissen. Het was me een wonder dat er nog vis in deze rivier zit zoveel als hier gevist wordt. Verderop bezochten we een tempelzone met Boeddhistische en Hindoeïstische tempels. Het is verboden om naast deze tempel te vissen, en een goede daad om deze vissen te voeren. Dat verklaart een heleboel..

Al met al een geslaagde dag!

Vandaag heb ik weinig gedaan. Morgen wil ik naar Ko Tao afreizen om daar een PADI Open Water certificaat (duikbrevet) te gaan halen. Het kaartje voor de nachttrein, bus en boot heb ik vandaag geregeld op het station.

Hierna heb ik eten gehaald en heb ik de rest van de dag besteed in Lumphini Park.

Hoewel het allemaal even wennen was, is het nu vooral genieten. Al had het misschien ook heel leuk geweest als ik nu op kantoor had gezeten…

Backpacken – Reismeneer

Groeten uit…

Groeten uit...

Bangkok – Kuala Lumpur – Java

Bangkok – Kuala Lumpur – Java

​Chúc Mừng Năm Mới!

​Chúc Mừng Năm Mới!

Van Cambodja naar Vietnam

Van cambodja naar vietnam

Bewogen Cambodja

Bewogen Cambodja

Relaxed, relaxter, kaakchirurg

Relaxed, relaxter, kaakchirurg

Op naar het Noorden

Op naar het noorden

Welcome to the jungle

Welcome to the jungle

Eat, sleep, swim, repeat.

Eat, sleep, swim, repeat

Acclimatiseren

Acclimatiseren

Chúc Mừng Năm Mới!

Chúc Mừng Năm Mới!