Precies twee maanden! Zolang ben ik intussen onafgebroken bezig met het verkennen van Zuidoost-Azie. Of ik Nederland mis? Noooouu, neu! Alleen een bakkie kwark in de ochtend zou wel lekker zijn. Verder heb ik het hier nog steeds ontzettend naar m’n zin!
De laatste keer dat ik schreef zat ik in Sianoukville. De volgende dag ging ik met de boot naar het eiland Koh Rong Samloen. In tegenstelling tot Koh Tao waar ik eerder was is Koh Rong Samloen nog niet echt ontdekt in de toeristenwereld. Dit maakt het eiland interessant doordat je hier meemaakt welke ontwikkeling o.a. Koh Tao heeft doorlopen. Over twintig jaar is het hier waarschijnlijk net zo toeristisch als de Thaise eilanden nu. Nu staat het nog vol met mangrove, zijn er geen wegen en wordt elektriciteit voor het ‘backpackers resort’ waar ik was opgewekt met een aggregraat dat s’nachts uitgezet wordt.
Het eiland heeft een unieke sfeer. Maar na twee nachten vond ik het wel weer mooi geweest. Zeker omdat het leven er relatief duur was.
Vanaf Koh Rong Samloen ben ik dezelfde dag doorgegaan naar Ho Chi Minh. Een busreis van 14 uur…
Na 14 uur was ik dan eindelijk waar ik moest zijn: Ho Chi Minh City (HCMC), ook wel bekend als Saigon (zoals het heette voor het einde van de Vietnamoorlog). Deze stad is weer totaal anders dan de andere steden die ik tot nog toe bezocht heb. De sfeer is er heerlijk, en het eten trouwens ook! De lucht die je inademd is daarentegen minder lekker aangezien de straten gevuld zijn met motorscooters. In totaal waren er vorig jaar 7.4 miljoen geregistreerd in de stad. Een feest als je de straat over wilt steken aangezien de stroom van scooters constant is. De straat oversteken voelt daardoor alsof je tussen een school vissen door loopt.
In de dagen dat ik in HCMC was bezocht ik het War Remnants Museum en de Cu Chi tunnels. Aanraders. Ik schrijf er alleen even niets over omdat ik dan voorlopig niet uitgeschreven raak. Voor de geïnteresseerden raad ik aan om ‘Apocalypse Now’, ‘Platoon’ en ‘Full Metal Jacket’ te kijken. Dat raad ik ook die minder pacifistische meneer aan die me vertelde dat het enige mooie aan de Cu Chi tunnels de schietbaan was die erbij zat.
Verder heb ik in HCMH een pracht van een brommer (eigenlijk een motor, maar hij gaat niet heel rap) gekocht bij een voormalig Vietcong-strijder. Op 16 januari ben op hiermee langs de kust naar Mui Ne, een badplaats, gereisd. Mui Ne heeft behoorlijk veel weg van een Russische enclave. Vrijwel alle toeristen zijn Russisch en alles is vertaald in het Russisch.
De dag erna ben ik doorgereden naar Da Lat. Prachtige route! Onderweg heb ik een stop gemaakt bij de Datanla waterval. Toen ik daar weg wilde rijden startte m’n brommert zeer moeizaam. Savonds starten hij helemaal niet meer. Pracht van een aankoop. Op naar de garage ermee
Nadat ik bij het hostel gearriveerd was heb ik savonds, afgezien van aanschuiven bij het gezamenlijk ‘familiediner’, weinig gedaan. Het is hier s’nachts namelijk r-r-r-relatief koud. En of Bert van Leeuwen er ook was? Nee…
De volgende dag ben ik met de benenwagen Da Lat wezen verkennen. Allereerst het ‘Crazy House’. Dit is een nog lopend project van een Russisch architect dat gefinancieerd wordt door het open te stellen voor toeristen. Ook wordt het gebruikt als hotel.
Na het ‘Crazy House’ ben ik richting de ‘Flower Garden’ gelopen. Onderweg viel me op hoe mooi Da Lat eigenlijk is. En hoe ik de sfeer die er hangt nooit had verwacht in Vietnam!
Aan het einde van de dag ben ik maar eens gaan kijken hoe het met m’n brommert was. De zuiger zou vervangen moeten worden wat me best veel geld zou kosten. Met behulp van de mensen in m’n hostel heb ik ‘m maar weer verkocht. De onderhandeling kwam aan op om en om een bedrag op een papiertje schrijven tot de vriendelijke Vietnamees tegenover mij stopte met lachen en akkoord was met de prijs. Morgen pak ik gewoon weer de bus. Nu richting Nha Trang. Zonder de vrijheid om halverwege te stoppen en te genieten van de omgeving. Toch jammer, maar het was mooi zolang het duurde!
